Dziecko, które dorastając w rodzinie dysfunkcjonalnej doświadcza braku poczucia bezpieczeństwa, kontroli i przewidywalności otaczającego go świata, musi dostosować się psychicznie do trudnej rzeczywistości.
Przystosowuje się stosując nieświadome strategie radzenia sobie, które chronią jego wrażliwą psychikę przed lękiem i poczuciem chaosu.
Jedną z form przystosowania się do nienormalnej, zagrażającej i przerastającej zdolności pojmowania sytuacji domowej mogą być zachowania obsesyjne.
U dzieci przeżywających silne frustracje, zranienie, lęk w odpowiedzi na zagrażające sytuacje, a przede wszystkim złość na rodziców, mogą pojawić się specyficzne rytuały, powtarzające się zachowania, których zadaniem jest przywrócenie poczucie bezpieczeństwa.
Skoro dziecko nie jest zdolne do tego, żeby zapewnić sobie bezpieczeństwo w otacząjących je realiach zewnętrznych, uczy się kontrolować swoje emocje.
Dziecko próbuje poradzić sobie z bardzo silnymi emocjami, które wstrząsają jego światem i z którymi zostaje samo, zaczyna odcinać się od silnych emocji i próbuje je kontrolować przez powtarzające się zachowania, obsesje i rytuały.
Dysfunkcjonalni rodzice nie uczą radzenia sobie z emocjami, nie tłumaczą, dlaczego dziecko przeżywa emocje, często każą za ich przeżywanie.
Wymagają, żeby dziecko znalazło się w nienaturalnym dla niego stanie bycia emocjonalnie odrętwiałym.
W dorosłym życiu tego typu nieświadoma strategia radzenia sobie z bólem psychicznym, silna złością, lękiem, może przybrać postać kompulsywnego jedzenia, picia alkoholu, sprzątania, pracoholizmu i wielu innych przymusowych zachowań.
Uświadomienie sobie tego, jakie strategie stosuje, żeby nie zajmować się emocjami i stopniowe uwalnianie się od przymusowych strategii stanowi ważny krok w procesie zdrowienia.
No comments:
Post a Comment